De Loods wordt stilaan maar zeker een vaste waarde op gebied van degelijke concerten. De deur staat open voor organisatoren die van wanten weten, en vanavond is dat de ploeg van (ge)Varenwinkel van het gelijknamige festival te Varenwinkel dus, Herselt, groot-Aarschot.
Dat ging tevens gepaard met een receptie, of dankdrink of dankbetuiging van het management zeg maar, naar hun trouwe en belangloze medewerkers en milde, geefgrage sponsors toe. Want zonder deze laatsten is er geen…??? Juist geraden, géén (ge)Varenwinkel Blues festival. Het bovenzaaltje van het Knoet-complex zat afgeladen vol, zodat het zweet van de vensters liep. Een blijk van wederzijdse waardering, en aldus een toekomstgerichte blik vol vertrouwen. Het ziet er goed uit voor dit kleine grote of grote kleine festival, hoe je het bekijkt. Maar één ding is zeker, met zijn programma-voering doet (ge)Varenwinkel baanbrekend werk en durft het hoofd uit te steken door minder- of onbekende, maar ijzersterke acts naar Brabant te halen. Dikwijls exclusief dan nog. Waarvoor onze grootste waardering.

Aansluitend op de drink  is er het concert van Finis Tasby, de Californische Texaan uit Mississippi. Hij wordt vanavond bijgestaan door het kruim van de Europese bluesscene, het Raphael Wressnig Trio, bestaande uit Raphaël himself op Hammond B3, Christian Bachner op tenor saxofoon en Silvio Berger op drums. Als gitarist krijgen we de welbekende en onderhand ‘zo-goed-als-Europeaanse’ Amerikaan Alex Schultz. Het feest kan beginnen.

Raphaël Wressnig zet de gig in met een instrumentaal soul-jazz nummer, een genre dat er bij hem ingebakken zit. Een optimaal nummer ter kennismaking met de muzikanten. Alex Schultz, die van alle markten thuis is, zet ook nu weer zijn beste beentje voor. Na een tweede instrumentaaltje als inleiding wordt Finis Tasby het podium opgeleid. Hij ziet er vermoeid uit, vermagerd ook. Maar als hij begint te zingen lijkt het of alle ongemakken van hem afglijden. Hij wordt heel binnenkort zeventig, maar kan het niet laten om te toeren. In de States moet je trouwens werken voor je pensioen of je kan het schudden. De eerste paar nummers klonken wat vlak, ook vanwege de band, interactie weet je wel, ook dat is een mes dat aan twee kanten snijdt, maar toen hij Tony Joe White’s “Rainy Night In Georgia”, ooit de R&B charts door Brook Benton, inzette was het ijs van de pispot en begon de hele zaal te dansen of tenminste mee te deinen. We werden getrakteerd op een waar West Side Chicago feestje. Zo krijgen we een fijne versie van Percy Mayfields “Baby Please”. Maar ook zijn eigen nummers zoals “Back in Love Again”, “Sitting in My Window” en “America” zijn ijzersterke nummers.

Na een korte pauze zet het Oragnic Trio de tweede set in met het ‘tongue in cheek’ funknummer “Beat Me ‘till I’m Blue” een tien minuten durende showcase waarin elke instrumentalist aan bod komt, en die nog tien minuten langer had mogen duren ook. Daarna trapt Finis Tasby af met Albert Collins’ “Cold Cold Feeling”, een rake trap dus. Volgt “Let’s Have a Ball”, eigen werk, up tempo en begeesterend en met zijn “It’s So Sad” tovert hij de Loods om in een West Side Chicago bar in de vroege uurtjes.

De sfeer zit er goed in, in de Loods. Bruno klimt op het podium om Finis te bedanken en als bisnummer doet hij op algemene aanvraag “Rainy Nights in Georgia” nog eens over. Mooi. Kiekebisch materiaal.

Zeer geslaagde avond die ons al nieuwsgierig maakt naar wat (ge)Varenwinkel volgend jaar voor ons in petto zal hebben op de twaalfde editie van hun festival.

witteMVS

The Party...